6:00 's ochtends, je ogen nauwelijks open én nog geen koffie gehad en dan...
Elke ochtend is hetzelfde. “Schiet nou op! Waar zijn je schoenen? Je moet NU je jas aan!” “Mamaaa, ik lust dit niet!” “Waar is je gymtas? Ik had hem gisteravond hier neergelegd… denk ik.”
Elke ochtend voelt als overleven. Je rent, roept, zoekt, vergeet. Tegen de tijd dat je eindelijk naar werk racet, ben jij al uitgeput.
Dit is niet de moeder die je wilt zijn. Je houdt van je kinderen. En je weet: het kan zóveel fijner. Maar hoe dan, in hemelsnaam?