Ik werd er moedeloos van: ik was ziek en herstelde maar niet. Door meerdere whiplashes, een hersenschudding en een burn-out had ik een zee aan klachten: vooral veel pijn in mijn nek, wat uitstraalde naar helse pijn in mijn hoofd, maar ook naar mijn schouders, armen, rug en zelfs heupen. Daarnaast had ik ook mentale en emotionele klachten: ik vergat veel, ik sliep slecht waardoor ik chronisch erg vermoeid was, ik was angstig en voelde me ook op rustige dagen heel gestrest en opgejaagd. Bovendien kon ik bijna niet werken. En dat zo’n zes jaar lang.
Ik ben gedurende al die jaren bij een aantal artsen en talloze therapeuten onder behandeling geweest. Zij deden ieder vanuit hun eigen vakgebied echt hun best me te helpen, daar lag het niet aan. Het werkte alleen niet voldoende, ik herstelde slechts zeer traag en oppervlakkig. Ik bleef veel pijn houden, was altijd erg vermoeid en chronisch gestrest. Ook als ik dagenlang helemaal niets hoefde, bleef ik maar in een gejaagde stress-stand staan.
Het putte me uit.
Bij bijna elke therapie merkte ik op den duur wel wat verschil in een bepaald gebied in mijn lichaam of dat ik toch wat helderder kon nadenken of wat beter kon ontspannen. Dat was vooral tijdens de afspraken, in hun praktijken. Soms hield dat effect een paar dagen merkbaar aan. Maar ging ik thuis weer over tot de orde van de dag, dan ebden die kleine effecten al snel weer weg.